Toen Angel haar laatste dagen in het ziekenhuis lag, ontstond er spontaan een 'roep'-moment. Samen met haar dochter (9 jaar) riepen we samen op de parking van het ziekenhuis. Wat een ontlading, die emoties via het roepen zijn weg naar buiten te laten gaan. 

Ook nadien is dat roepen één van onze manier geworden om onze emoties rond het verlies van Angel er te laten zijn en is het ook een moment van verbinding. 

Na de begrafenis riepen we met zijn allen op het plein buiten, hoe krachtig om met zoveel mensen samen dat te doen. We tellen tot 3 en dan schreeuwt iedereen de longen uit het lijf. Er zijn zoveel emoties die bij dat verlies komen kijken, naast verdriet is er ook zoveel kwaadheid, onmacht, frustratie... Een moment van stilte of een ander ritueel is vaak mooi, maar geeft niet de ruimte aan die andere emoties, die we zo vaak onderdrukken. 

Kinderen roepen al spontaner hun frustraties eruit. Bij volwassenen is dat snel ongepast. Als we samen roepen is die gêne er ook een seconde aanwezig, “Gaan de anderen wel echt roepen of ga ik de enige zijn?”

Ook de plaats speelt een rol. Op die parking waren we wat afgelegen, er was afstand tot andere mensen. Dat was ook het geval aan zee, met die grote openheid en het ruisen van de zee erbij, de buitenlucht. Daar waren we met haar eerste stervensdag. We richtten ons roepen naar de zee, we hielden elkaars handen vast, dat was zo'n krachtig moment.