Wim was een bijzondere vriend van me, we deelden onder andere de passie van trekvogels te observeren. We reisden verschillende keren samen naar Zuid-Zweden om het trekseizoen te bewonderen.

Na zijn overlijden was het terugkeren naar die iconische plek heel betekenisvol in mijn rouwproces. 5 jaar na zijn overlijden gingen we met een groep vrienden terug naar Zuid-Zweden. Daar deden we deze keer een ritueel samen, ter ere van Wim. Ik schreef een tekst over de betekenis van Wim in mijn leven en dat van zijn vrienden. Ik speechte met de vrienden en de vogels als publiek. We strooiden de laatste assen uit (met humor, 'pas op dat Wim niet in je gezicht vliegt!' riepen de vrienden me toe met de wind indachtig). De tekst staken we in het lege asbuisje in een boomholte. Die boom hadden we specifiek uitgezocht, het buisje paste er netjes in. Met een stuk schors sloten we de holte af.

Enkele jaren later was ik er opnieuw en stelde blij en ontroerd vast dat de holte onherkenbaar dichtgegroeid was. De tekst voor Wim zit daar veilig vereeuwigd.

Die reis en het ritueel daar zijn belangrijke momenten in mijn rouwproces geweest. Omdat we aan elkaar en ik vooral aan mezelf kon tonen /voelen dat we geëvolueerd zijn, dat we goed gerouwd hebben en goed leven.