Marcel, mijn man en maatje van 71 jaar, ging zodra de regen stopte, de tuin in. Dat was zijn leven: in de grond wroeten, planten, zaaien, oogsten,... en heel veel van de oogst uitdelen aan de kinderen, kleinkinderen en goede vrienden. Na zijn onverwachte overlijden is die tuin nu de plek waar ik het meest vertoef en er troost vind. In het begin werkte ik als een gek in de tuin, om de pedalen zelf niet kwijt te raken. Ik schilderde zijn tuinhuis en hing er een foto van hem terwijl hij in de tuin werkt, samen met zijn afgeleefde snoeischaar, als eerbetoon.

Niet al het werk in de tuin kan ik nu nog fysiek doen, maar ik geniet zo hard van wat wel nog kan. Daarbij denk ik vaak aan wat Marcel zei 'mijn hof is mijn yoga, mindfullness en fitness tesamen!'. 

Ik zit op ons terras, met de verrekijker de vogeltjes volgend en terug mijmerend naar al die mooie herinneringen samen van onze 55 jaren samen. In de tuin zit zoveel van zijn energie, ik vertoef er graag om met hem te verbinden. 

En hoe mooi is het dat ik regelmatig een bos bloemen uit zijn eigen tuin op zijn graf kan leggen! Met trots doe ik dat en het is zoveel persoonlijker.