Helena stierf in de zomer, de maanden nadien legden we een bloemenveldje aan in onze tuin. Dat was vooral een fysiek plekje om naartoe te kunnen gaan, even bij haar te zijn.

Het was corona toen, dus mensen mochten niet bij ons binnen. Het bloemenveldje was op die manier ook een plekje voor familie en vrienden, zij mochten wel in onze tuin en zo konden we toch nog dicht bij Helena zijn ook.

Ondertussen zijn we enkele jaren verder. Het bloemenveldje groeit en bloeit elk jaar vooral uit zichzelf verder. We zaaien hier en daar wat bij. Dat vind ik fijn om te doen, het is ook een ‘zorgen voor’.

In de herfst oogsten we de zaadjes van de bloemen. Die geven we dan aan vrienden en familie, uit naam van Helena. Zo groeien er ook bij hen bloemen die gelinkt zijn aan ons dochtertje.