We stuurden een mailtje naar al onze vrienden en familie, enkele weken voor de zomervakantie, waarbij we hen vroegen om Rowan op vakantie mee te nemen, door zijn naam te schrijven en er een foto van te trekken.

We kregen heel de zomer, en zelfs nu nog soms, berichtjes met foto’s van Rowan’s naam op zoveel verschillende plekken in de wereld. In de bergen, op het strand, bij riviertjes, op terrasjes,…

Er was best veel creativiteit in de manier waarop Rowan werd weergegeven. Op een bierviltje, in het groot in het zand geschreven, in een steen gekerfd, met graffiti op een graffitimuur, zijn kaartje en foto op allerlei plekken.

Elke foto die we terugkregen was een warm momentje, voelde als een steun. Het is ook weer een actieve manier van het betrekken van je netwerk bij je verlies. Onze vrienden gaven aan dat ze het wel fijn vonden om op die manier iets te kunnen betekenen voor ons.

Het was het eerste jaar na zijn overlijden, er was ontzettend veel betrokkenheid. Zou ik het ook nog ‘durven’ vragen aan vrienden na 5 jaar?

<— vorige

—> volgende