Ik heb een potje, een kistje vol schatten van mensen, gevuld met namen van mensen die ik graag zie. Af en toe trek ik een paar namen en leg ik deze in het zicht, om extra aan die mensen te denken. 

Dan stuur ik liefde en steun naar hen. Soms bid ik dan bewust voor hen. 

Er zitten ook namen in van mensen die al gestorven zijn, zoals Damaris, een goede vriendin, en de zus van mijn schoonzus. Wij verlangen naar gelijkaardige dingen. Ik had zo graag later met haar op een bankje teruggekeken op onze zwaardere periodes en zeggen, amai, dat was stevig. In de verleden tijd. Omringd door onze kroost ofzo.

Maar nu ervaar ik haar meer als een supporter aan de zijlijn, die bevrijd van haar eigen zwaarte, vollenbak mee licht naar ons leven stuurt. 

Ook als ik dingen meemaak waarvan ik weet dat zij er blij mee geweest zou zijn, of ik onze gemeenschappelijke nichtje en neefjes ongelofelijk schattig zie wezen, dan geniet ik voor twee en kan ik een knipoog sturen naar hierboven en zeggen 'goed he!’.