Een bordje bijzetten
Ritueel van Tine
Voor Rowan, haar zoontje dat twee dagen oud werd.
We hebben een mini bordje en mini tasje voor Rowan, uit de speelgoedwinkel, een theesetje. Bij feestmaaltijden zetten we zijn bordje en tasje op tafel, vaak ergens in het midden. Soms zetten we er een kaarsje bij, of Rowans draak, om nog zichtbaarder te maken dat dit Rowans plekje is.
Het start vaak al bij de aperitief. Ook Rowans tasje wordt gevuld met bubbels. En als er geklonken wordt, en er rond gegaan wordt langs iedereen om te ‘tsjingen’, is er altijd iemand die Rowans bekertje meeneemt. Zo klinken we ook op het nieuwe jaar met Rowan.
Iedereen helpt mee om het bordje van Rowan te vullen met mini-hapjes van de maaltijd. Tijdens de verschillende gangen klinken regelmatig zinnen als ‘mag Rowan een kroketje eten?’, ‘lust Rowan wel worteltjes?’ of ‘ik geef wel een stukje quiche aan Rowan’.
Wat ik zo fijn vind aan dit ritueeltje zijn de actieve, luchtige handelingen die eraan verbonden zijn. Rowans naam kan zo echt klinken, in tegenstelling tot bvb. een kaarsje dat gewoon aanwezig is.
Ook voor kinderen is dit iets heel tastbaars om te doen. ‘Mag Rowan een stukje van je taart?’
De drempel die ik ervaar, is om dit te doen op gelegenheden met mensen die verder van ons af staan. Het blijft toch nog wat ‘vreemd’ om zo actief ons zoontje te betrekken bij bepaalde feestmaaltijden.
Wat we nadien doen met het eten op Rowans bordje? Meestal belandt dit gewoon in de vuilbak, een kroketje verdwijnt wel eens in iemands mond op het einde.
Laatst deden we dit ook voor een overleden 91-jarige op het bewonersfeest waar deze man heel actief was. We zetten een klein koffiebordje en glaasje (een jeneverglaasje bvb.) op tafel. Niet het speelgoed dan, dat zou minder passen. Ook hier waren er gesprekjes en vragen die af en toe over de tafel heen klonken: ‘Dronk Miel liever rode wijn of spuitwater bij zijn eten?’.