Op het graf van Alexander staat een brievenbus. Een echte, uit steen en met een deurtje met slotje achterin. Vrienden en familie kwamen de afgelopen anderhalf jaar regelmatig een kaartje, tekening of brief in Alexanders brievenbus steken.

Soms is de post aan Alexander gericht, soms aan mij of onze kinderen. Als de envelop is toegeplakt, dan blijft die toe. Een open envelop, die lees ik wel. Het is bijzonder om zo ook het gemis van anderen te lezen en te voelen. Er zijn heel wat tekeningen bij, van de neefjes en nichtjes. “Lieve nonkel, ik zorg heel goed voor tante Ellen.”.

Er zijn weken dat er veel post komt, zeker met zijn verjaardag en sterfdag. Ik heb geen verwachtingen als ik de brievenbus ga leegmaken. Natuurlijk is het wel fijn als er post is, iemand bracht Alexander een bezoekje. Alle post wordt verzameld in een koesterkoffer.

Zelf schrijf ik geen brieven die ik daar ga bussen, ik heb andere manieren om met Alexander te verbinden. Ik hoorde van velen dat ze dankbaar zijn hun ei kwijt kunnen via de brievenbus.

De steenkapper van Wevelgem, een man die al jaar en dag de graven hier maakt, had de vraag voor een brievenbus nog niet eerder gekregen. We deden heel het ontwerp en het uittekenen, met hulp van vrienden zelf. Enigszins verbaasd begon de steenkapper aan de bestelling. “Het is wel een mooi idee”, gaf hij achteraf toe.