Omdat het deugd doet om de namen van onze doden te laten klinken, hebben we 'Ook zij zijn erbij' bedacht. We nodigen mensen uit om de naam/namen van iemand die ze missen op hun lichaam (hand, arm, hals, buik,...) te schrijven. Duidelijk zichtbaar, subtiel of enkel voor zichzelf. Zo zijn de mensen die we missen erbij en kunnen we hierover in gesprek gaan met elkaar, als we dat willen. We laten de dood deel van ons leven zijn, taboeloos. We koesteren wie er niet meer is. 

Heel praktisch: we staan op een plekje in de ruimte, met een klein tafeltje waarop de stiften liggen en een bord waarop de uitleg ook staat. We spreken mensen aan en nodigen hen uit, wie wil kan dan een stift nemen en schrijven bij zichzelf of iemand anders.
De stiften zijn oké voor de huid, hebben verschillende kleuren en zijn heel makkelijk afwasbaar met water en zeep. Dit staat ook aangeduid op het uitlegbord en communiceren we mee naar mensen.